ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ - ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ - ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Σε τι πιστεύετε και πώς ονομάζεται η Θρησκεία σας;
Αν και το «πιστεύω» μας δεν έχει την παραμικρή σχέση με όσα αντιλαμβάνονται ως «πίστη» οι Χριστιανοί με την σαφώς υποδουλωτική έννοια που έχει αποκτήσει εξαιτίας τους το ρήμα «πιστεύω», εν τούτοις, φυσικά, όπως και οι πρόγονοί μας, δεν είμαστε «άπιστοι».
Οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν το ρήμα «νομίζειν» και τον εξ αυτού όρο «νομιζόμενον», ενώ εμείς, για να γίνουμε κατανοητοί από τον σύγχρονο άνθρωπο, χρησιμοποιούμε τους όρους «θεοαντίληψη» και «κοσμοαντίληψη». Αντιλαμβανόμαστε όπως και οι πρόγονοί μας τον Κόσμο ως αυτοδημιούργητο, άπειρο, «διατεταγμένο και κεκοσμημένο» όν, το οποίο αναδύθηκε αφ΄ εαυτού, και του οποίου απειροελάχιστα οργανικά τμήματα είμαστε όλοι μας και κάθε άλλο τι που υπάρχει.
Μέσα σε αυτό το Εν που γεννήθηκε από τον εαυτό του, κατοικούν και οι Θεοί μας, πάμπολλα επιμέρους αθάνατα όντα, αυτενεργούσες και αυθύπαρκτες «δυνάμεις» και όχι «πρόσωπα», εκφάνσεις και πληθύνσεις αυτού ακριβώς του Ενός, που δίνουν μορφή και ευταξία στον Κόσμο και τον κρατούν σε συνάφεια και αρμονία.
Οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν το ρήμα «νομίζειν» και τον εξ αυτού όρο «νομιζόμενον», ενώ εμείς, για να γίνουμε κατανοητοί από τον σύγχρονο άνθρωπο, χρησιμοποιούμε τους όρους «θεοαντίληψη» και «κοσμοαντίληψη». Αντιλαμβανόμαστε όπως και οι πρόγονοί μας τον Κόσμο ως αυτοδημιούργητο, άπειρο, «διατεταγμένο και κεκοσμημένο» όν, το οποίο αναδύθηκε αφ΄ εαυτού, και του οποίου απειροελάχιστα οργανικά τμήματα είμαστε όλοι μας και κάθε άλλο τι που υπάρχει.
Μέσα σε αυτό το Εν που γεννήθηκε από τον εαυτό του, κατοικούν και οι Θεοί μας, πάμπολλα επιμέρους αθάνατα όντα, αυτενεργούσες και αυθύπαρκτες «δυνάμεις» και όχι «πρόσωπα», εκφάνσεις και πληθύνσεις αυτού ακριβώς του Ενός, που δίνουν μορφή και ευταξία στον Κόσμο και τον κρατούν σε συνάφεια και αρμονία.
Στην προχριστιανική υγιά κατάσταση της ανθρωπότητας, τότε που στην επιφάνεια της Γής μας άνθιζε μία πολύμορφη Εθνόσφαιρα, δηλαδή μία όμορφη ποικιλία εθνικών Πολιτισμών, παραδόσεων και θρησκειών, σε κάθε επιμέρους γεωγραφικό τόπο και ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους, οι άνθρωποι καταλάβαιναν διαφορετικά το Θείο και έκαναν επικλήσεις προς τους Θεούς χρησιμοποιώντας μία ποικιλία ονομάτων.
Με αυτό τον τρόπο συγκεκριμενοποιήθησαν οι διάφορες Εθνικές Θρησκείες.
Το κάθε Έθνος «κατέβαζε» (και «κατεβάζει» όπου ακόμα υπάρχουν Εθνικοί θρησκευτές) στους Βωμούς του από τον κόσμο των Θεών εκείνα που απαιτούσε / απαιτεί η ιδιαίτερη Εθνική του υπόσταση.
Η δική μας θεοαντίληψη, η ίδια με την θεοαντίληψη των προγόνων μας, είναι η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, της οποίας η αρχή χάνεται στα απώτατα χρόνια της αρχαιότητας.
Με αυτό τον τρόπο συγκεκριμενοποιήθησαν οι διάφορες Εθνικές Θρησκείες.
Το κάθε Έθνος «κατέβαζε» (και «κατεβάζει» όπου ακόμα υπάρχουν Εθνικοί θρησκευτές) στους Βωμούς του από τον κόσμο των Θεών εκείνα που απαιτούσε / απαιτεί η ιδιαίτερη Εθνική του υπόσταση.
Η δική μας θεοαντίληψη, η ίδια με την θεοαντίληψη των προγόνων μας, είναι η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, της οποίας η αρχή χάνεται στα απώτατα χρόνια της αρχαιότητας.
Προτού απαντηθεί αυτή η ερώτηση, εξαιτίας της χυδαιότητας των καιρών, θα πρέπει μάλλον να υπενθυμίσουμε τα όσα τονίζει ο Σαλλούστιος στην αρχή του βιβλίου του «Περί των Θεών και του Κόσμου», ότι δηλαδή εκείνοι που επιθυμούν να γνωρίσουν τα περί Θεών πρέπει να έχουν διαπαιδαγωγηθεί σωστά και να μην έχουν ανατραφεί με ανόητες δοξασίες, να έχουν φύση καλή και λογική συγκρότηση, προκειμένου ανάλογα να κατανοήσουν και τα πράγματα και, επίσης, να γνωρίζουν και τις κοινές έννοιες..
Οι Θεοί λοιπόν είναι μη προσωπικά όντα που κατέχουν την Αθανασία και τη Γνώση. Περιρρέουν / διαρρέουν απρόσκοπτα όλον τον υλικό κόσμο και επιδρούν επάνω του. Ως λειτουργοί των ιερών Μυστηρίων, συμμετέχουν στην αειγενεσία, δηλαδή τη συνεχή σύνθεση και αποσύνθεση των μορφών. Δεν εμπλέκονται σε ζώνες δράσεως άλλων Θεών. Υπόκεινται στη νομοτέλεια του Φυσικού Κόσμου και υπηρετούν τους Νόμους του. Δρουν ανελλιπώς και φυσικά δεν «αποσύρονται», δεν «συνενώνονται σε ένα πρόσωπο», δεν «αντικαθίστανται», δεν «παύουν να υπάρχουν», δε «νικώνται», σύμφωνα με τις ορέξεις ή τις προσδοκίες ασεβών θνητών ή συστημάτων ασεβείας.
Οι Θεοί είναι ελεύθερες και ανεξάρτητες υπάρξεις. Είναι όλοι τους εξίσου θείοι και δεν εξουσιάζονται από καμμία άλλη οντότητα ή δύναμη. Οι Θεοί, χαίρονται όταν κατώτερα όντα ΕΛΕΥΘΕΡΑ αναγνωρίζουν την ύπαρξή τους και τους απονέμουν σεβασμό και τιμές. Δεν έχουν ωστόσο ανάγκη αυτής της αναγνωρίσεως, ούτε την επιζητούν. Ως Θεοί δεν χρειάζονται τίποτε, απλώς σχηματίζουν ό,τι επιθυμούν.
Σήμερα έχει επικρατήσει στους χριστιανούς να νοείται σαν «δόγμα», σε πλήρη διαστροφή του αρχαίου όρου που σήμαινε φιλοσοφική θέση, η τυφλή πίστη στην ακατανόητη και από αυτούς τους ίδιους Τριαδικότητα του «Ενός» «Θεού», στη «θεανθρωπική» φύση του Τζεσούα κ.ο.κ.
Υπό αυτή την έννοια, φυσικά η Ελληνική Εθνική Θρησκεία δεν έχει «δόγμα», αλλά είναι περισσότερο ένας τρόπος θέασης των πραγμάτων.
Δεν είναι ωστόσο κάτι το ασαφές ή μία συρραφή από μυθο-θεολογικές αφηγήσεις, αλλ' αντιθέτως βασίζεται σε πολύ συγκεκριμένες αρχές, βασισμένες στη λογικότητα και την επιστημονική γνώση.
Το δικό μας «δόγμα» είναι η υποχρέωση όλων των ανθρώπων να ομιλούν και να πράττουν λογικά ως ένδειξη σεβασμού προς τoν παγκόσμιο Λόγο, η έντιμη σχέση απέναντι σε όλα τα πλάσματα της δημιουργίας, η Ανεκτικότητα προς όλες τις απόψεις που εκφράζονται με λογικό τρόπο, η δια βίου Παιδεία, ο σεβασμός του Μέτρου, η διαρκής μελέτη του Κόσμου και του εσωτερικού Ανθρώπου.
Υπό αυτή την έννοια, φυσικά η Ελληνική Εθνική Θρησκεία δεν έχει «δόγμα», αλλά είναι περισσότερο ένας τρόπος θέασης των πραγμάτων.
Δεν είναι ωστόσο κάτι το ασαφές ή μία συρραφή από μυθο-θεολογικές αφηγήσεις, αλλ' αντιθέτως βασίζεται σε πολύ συγκεκριμένες αρχές, βασισμένες στη λογικότητα και την επιστημονική γνώση.
Το δικό μας «δόγμα» είναι η υποχρέωση όλων των ανθρώπων να ομιλούν και να πράττουν λογικά ως ένδειξη σεβασμού προς τoν παγκόσμιο Λόγο, η έντιμη σχέση απέναντι σε όλα τα πλάσματα της δημιουργίας, η Ανεκτικότητα προς όλες τις απόψεις που εκφράζονται με λογικό τρόπο, η δια βίου Παιδεία, ο σεβασμός του Μέτρου, η διαρκής μελέτη του Κόσμου και του εσωτερικού Ανθρώπου.
Εμείς δεν έχουμε ένα «Ιερό» Βιβλίο που να περιέχει κάποιους καθ΄ υπαγόρευσιν ή εξ αποκαλύψεως «Θεού» λόγους που ρυθμίζουν την υπακοή μίας δούλης ανθρωπότητας σε έναν επουράνιο δικτάτορα, αλλ' αντιθέτως χιλιάδες βιβλία που εξαιτίας ακριβώς του μεγάλου αριθμού τους εγγυώνται την πληρεστέρα παρουσίαση της Αλήθειας.
Ιερά βιβλία είναι για εμάς το σύνολο της Εθνικής Ελληνικής (Αρχαιοελληνικής) Γραμματείας, όσα τουλάχιστον βιβλία δεν εξαφανίσθησαν στις πυρές των σκοταδιστών χριστιανών. Τα βιβλία αυτά, αποτελούν το πύκνωμα του ανθρώπινου λόγου στην προσπάθεια του να ερμηνεύσει τον Κόσμο με έγκυρο και αρεστό στους Θεούς τρόπο, δηλαδή λογικό.
Ιερά βιβλία είναι για εμάς το σύνολο της Εθνικής Ελληνικής (Αρχαιοελληνικής) Γραμματείας, όσα τουλάχιστον βιβλία δεν εξαφανίσθησαν στις πυρές των σκοταδιστών χριστιανών. Τα βιβλία αυτά, αποτελούν το πύκνωμα του ανθρώπινου λόγου στην προσπάθεια του να ερμηνεύσει τον Κόσμο με έγκυρο και αρεστό στους Θεούς τρόπο, δηλαδή λογικό.
Όχι βεβαίως, Πρόκειται για μία Θρησκεία καθαρά Εθνική, που αφορά δηλαδή ένα πολύ συγκεκριμένο Έθνος. Υπό την φυσική, ελεύθερη και κανονική κατάσταση του Ελληνικού Έθνους, εάν δηλαδή δεν τελούσε αυτό υπό ξένη πνευματική κατοχή, ΟΛΟΙ οι Έλληνες θα τιμούσαν τους Εθνικούς Θεούς μας.Αν κάποιος αλλοεθνής τώρα θελήσει να τιμήσει τους Θεούς μας, είναι πάντα ευπρόσδεκτος, εμείς ωστόσο δεν θα προσπαθήσουμε ποτέ να τον στρέψουμε με οποιονδήποτε τρόπο προς κάτι τέτοιο αν μόνος του δεν το έχει αποφασίσει.
Ο προσηλυτισμός είναι φαινόμενο που γεννήθηκε αποκλειστικά από τις ανεθνικές και υπερεθνικές Θρησκείες, παραλλαγές όλες τους του ιουδαϊκού «Μονοθεϊσμού», και αποσκοπεί στο να κάνει τους ανθρώπους να απαρνηθούν τις προηγούμενες κανονικές αντιλήψεις τους και να υιοθετήσουν νέες και ξένες.
Ο προσηλυτισμός, ως μία χυδαία διαδικασία που αποσκοπεί στο να παρασύρει αφελείς ή αδύναμους στο πνεύμα ανθρώπους, μάς είναι όλως απεχθής, τόσο ως εργαλείο όσο και ως φορέας συγκεκριμένης οπτικής.
Είμαστε εχθροί του προσηλυτισμού, όποια μορφή κι αν έχει αυτός, επειδή ακυρώνει την αυτονομία και το αυτόβουλο των ανθρώπων.Στη χώρα μας, όλες οι ξένες θρησκείες ασκούν προσηλυτισμό, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της κρατούσης η οποία όμως τον έχει διανθίσει με ιδιαίτερο θράσος: τον αποκαλεί «κατήχηση» (και ορίζει μάλιστα ως «κατηχητική» τη σημασία του κρατικού εκπαιδευτικού συστήματος !) και από την άλλη, μέσω των γελοίων νόμων της δικτατορίας του Μεταξά, απαιτεί το μονοπώλιο του προσηλυτισμού, ποινικοποιώντας την ανάλογη δράση των ανταγωνιστών της.
Ο προσηλυτισμός, στην οποιαδήποτε μορφή του, είναι ωμή βία κατά της ανθρώπινης ελευθεροφροσύνης.
Οι Θεοί, ως άπειρη πλήθυνση τους Ενός, είναι φυσικά πάμπολλοι και οπωσδήποτε άνω των 12. Περιορίζεται όμως η Εθνική μας Θρησκεία στο συμβολισμό των 6 Θεών και 6 Θεαινών που απαρτίζουν ένα πλήρες και αρμονικό δωδεκάθεο Πάνθεον, για να καταδείξει την τέλεια (ο αριθμός 12 συμβολίζει την πληρότητα, την τελειότητα) θεϊκή πεμπτουσία που πληροί τον Κόσμο και τον συνέχει. Η πεμπτουσία αυτή συμβολίζεται και με το «τελειότερο» από τα περίφημα κανονικά πολύεδρα του Πυθαγόρου, το Δωδεκάεδρον.
Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε ναι, όχι όμως δίχως την επισήμανση ότι οι όροι «Μονοθεϊσμός», «Πολυθεϊσμός» κ.λ.π. χρησιμοποιούνται από εμάς μόνον συμβατικά, αφού ουσιαστικά τους έχουν κατασκευάσει εκείνοι που αυτοαποκαλούνται «Μονοθεϊστές» για να ξεχωρίσουν από την υπόλοιπη κανονική ανθρωπότητα. Κάνουμε λοιπόν συμβατική χρήση του όρου «Πολυθεϊσμός», μόνον σε αντιδιαστολή προς τον λεγόμενο «Μονοθεϊσμό», αφού ποτέ δεν τέθηκε από την φυσιολογική ανθρωπότητα σε αμφισβήτηση η πολλαπλότητα των πάντων.
Το Εν δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνον ως προϋπόθεση των πολλών, και ούτως ή άλλως, ο «Μονοθεϊσμός», μία πρόσφατη κατασκευή μίας μερίδας του Ιουδαϊκού ιερατείου μετά την «Βαβυλώνιο Αιχμαλωσία», είναι όρος παραπλανητικός, αφού δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των Θεών, αλλά με το ότι τοποθετεί το Δημιουργικό Αίτιο έξω από τον Κόσμο, άρα έχουμε δημιουργία τάχα εκ του μηδενός (μία εντελώς αντιεπιστημονική θέση), και, κατ' επέκταση, ο Κόσμος έχει αρχή και συνεπώς θα πεθάνει σε κάποιο μελλοντικό χρονικό σημείο, όποτε το επιθυμήσει ο κατασκευαστής του, ενώ, τέλος, τους νόμους που διέπουν τον Κόσμο τους έχει θέσει αυτό το εξωτερικό (και μόνο αιώνιο) Αίτιο, το οποίο δικαιούται να ασκεί αυταρχία προς το δημιούργημά του.
Αντίθετα, στον «Πολυθεϊσμό», δηλαδή στις Θρησκείες των Εθνικών, ο Κόσμος (ως ζώσα ύλη) έχει αναδυθεί αφ' εαυτού και είναι αιώνιος. Δεν υπάρχει εξωτερικό δημιουργικό Αίτιο και εκ του μηδενός δημιουργία, οι Θεοί έχουν αντιθέτως (ως πλήθυνση του Ενός σε ιδιαίτερες και αυθύπαρκτες ενσυνείδητες Δυνάμεις) γεννηθεί μέσα από αυτόν για να εξυπηρετήσουν την δική του αέναη πορεία.
Το Εν δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνον ως προϋπόθεση των πολλών, και ούτως ή άλλως, ο «Μονοθεϊσμός», μία πρόσφατη κατασκευή μίας μερίδας του Ιουδαϊκού ιερατείου μετά την «Βαβυλώνιο Αιχμαλωσία», είναι όρος παραπλανητικός, αφού δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των Θεών, αλλά με το ότι τοποθετεί το Δημιουργικό Αίτιο έξω από τον Κόσμο, άρα έχουμε δημιουργία τάχα εκ του μηδενός (μία εντελώς αντιεπιστημονική θέση), και, κατ' επέκταση, ο Κόσμος έχει αρχή και συνεπώς θα πεθάνει σε κάποιο μελλοντικό χρονικό σημείο, όποτε το επιθυμήσει ο κατασκευαστής του, ενώ, τέλος, τους νόμους που διέπουν τον Κόσμο τους έχει θέσει αυτό το εξωτερικό (και μόνο αιώνιο) Αίτιο, το οποίο δικαιούται να ασκεί αυταρχία προς το δημιούργημά του.
Αντίθετα, στον «Πολυθεϊσμό», δηλαδή στις Θρησκείες των Εθνικών, ο Κόσμος (ως ζώσα ύλη) έχει αναδυθεί αφ' εαυτού και είναι αιώνιος. Δεν υπάρχει εξωτερικό δημιουργικό Αίτιο και εκ του μηδενός δημιουργία, οι Θεοί έχουν αντιθέτως (ως πλήθυνση του Ενός σε ιδιαίτερες και αυθύπαρκτες ενσυνείδητες Δυνάμεις) γεννηθεί μέσα από αυτόν για να εξυπηρετήσουν την δική του αέναη πορεία.
Όχι βέβαια. Το θέμα της επαναφοράς της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας δεν είναι ζήτημα αντικατάστασης ονομάτων ή αντικατάστασης μίας παράλογης μονάδας από ένα συνεπές προς τη λογική πλήθος, δίχως ν΄ αλλαχθεί ταυτόχρονα η υπάρχουσα αρρωστημένη αντίληψη των ανθρώπων για τον Κόσμο, αφού η τελευταία είναι που καθορίζει τις όποιες σχέσεις τους με το φυσικό περιβάλλον τους, με τους συνανθρώπους τους, αλλά και με τον εσωτερικό τους κόσμο.
Ενώ στο «Μονοθεϊσμό» υπάρχει μια αρρωστημένη αντιθετική - συγκρουσιακή σχέση μεταξύ Ανθρώπου, Φύσης και Θεού στην Ελληνική Κοσμοθέαση ο Άνθρωπος, η Φύση, και οι Θεοί συνιστούν μια αδιάσπαστη και οργανική ενότητα.
Ενώ στο «Μονοθεϊσμό» υπάρχει μια αρρωστημένη αντιθετική - συγκρουσιακή σχέση μεταξύ Ανθρώπου, Φύσης και Θεού στην Ελληνική Κοσμοθέαση ο Άνθρωπος, η Φύση, και οι Θεοί συνιστούν μια αδιάσπαστη και οργανική ενότητα.
Ο ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ
Η ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Διαφέρει φύσει σε εκείνα που ήδη απαντήσαμε στην ερώτηση 19, αλλά και έργω σε πάμπολλα άλλα πράγματα, εξαιτίας της αβυσσαλέας τους διαφοράς που προκαλεί το πού τοποθετεί η κάθε αντίληψη τον Θεό της, αλλά και εξαιτίας του είδους ανθρώπου που η κάθε μία διαμορφώνει.
Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι, όπως σωστά παρατήρησε ο Menard, η αντίληψη περί «αυταρχίας» στους ουρανούς είναι εκείνη που δημιούργησε τις μοναρχίες και τις άλλες αυταρχίες, ενώ αντίθετα, η αντίληψη περί μίας «δημοκρατίας και ισονομίας» στους ουρανούς δημιούργησε τη δημοκρατία.
Ενώ για το «Μονοθεϊσμό» ο Θεός (Ιαχωβά) βρίσκεται εκτός του Κόσμου τον οποίο υποτίθεται ότι κατασκεύασε σε κάποιο χρονικό σημείο εκ του μηδενός και έκτοτε τον εξουσιάζει ανεξέλεγκτα, για τους Εθνικούς οι Θεοί βρίσκονται εντός του Κόσμου και νοιάζονται μόνον για το πώς αυτός θα συνεχίσει να υπάρχει, υποκείμενοι ωστόσο στην Ανάγκη (τη φυσική και ηθική αιτία που φέρει άφευκτο αποτέλεσμα, την εξαναγκάζουσα Φύση, δύναμη ρυθμιστική και κανονιστική όλων όσων έχουν συμβεί και πρόκειται να συμβούν) και στη Λογική.
Όντως, Κόσμος δίχως Λογική είναι Κόσμος ατελής, για αυτό και υποτάσσονται οι Θεοί εθελούσια στους Νόμους που αυτή έχει διαμορφώσει, έχοντας ως τέτοιοι, δηλαδή Θεοί τέλειοι, δημιουργήσει κάτι που εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι ατελές. Ενώ λοιπόν οι φυσικοί και υπαρκτοί Θεοί του Εθνισμού απαιτούν ως μοναδική οδό για την προσέγγισή τους τη λογική ανθρώπινη διάνοια, ο αφύσικος και ανύπαρκτος «Θεός» των «Μονοθεϊστών» μπορεί να εκδηλωθεί μόνον μέσα από αναιρέσεις της λογικής διάταξης του Σύμπαντος κάνοντας διάφορα «θαύματα».
Τα τελευταία ωστόσο για τα οποία φαίνεται να καμαρώνουν οι ανόητοι οπαδοί του, ως βίαιες εκτροπές της λογικής και φυσικής ευταξίας του Κόσμου, ουσιαστικά αποδεικνύουν την ατελή φύση του Ιαχωβά ως δημιουργού ατελούς δημιουργήματος, κάτι που με τη σειρά του αποδεικνύει ότι ο Θεός των λεγόμενων «Μονοθεϊστών» είναι μία ατελής και άσοφη ανθρώπινη επινόηση και υπάρχει, αν υπάρχει καθόλου, μόνον ως απλή σκεπτομορφή.
Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι, όπως σωστά παρατήρησε ο Menard, η αντίληψη περί «αυταρχίας» στους ουρανούς είναι εκείνη που δημιούργησε τις μοναρχίες και τις άλλες αυταρχίες, ενώ αντίθετα, η αντίληψη περί μίας «δημοκρατίας και ισονομίας» στους ουρανούς δημιούργησε τη δημοκρατία.
Ενώ για το «Μονοθεϊσμό» ο Θεός (Ιαχωβά) βρίσκεται εκτός του Κόσμου τον οποίο υποτίθεται ότι κατασκεύασε σε κάποιο χρονικό σημείο εκ του μηδενός και έκτοτε τον εξουσιάζει ανεξέλεγκτα, για τους Εθνικούς οι Θεοί βρίσκονται εντός του Κόσμου και νοιάζονται μόνον για το πώς αυτός θα συνεχίσει να υπάρχει, υποκείμενοι ωστόσο στην Ανάγκη (τη φυσική και ηθική αιτία που φέρει άφευκτο αποτέλεσμα, την εξαναγκάζουσα Φύση, δύναμη ρυθμιστική και κανονιστική όλων όσων έχουν συμβεί και πρόκειται να συμβούν) και στη Λογική.
Όντως, Κόσμος δίχως Λογική είναι Κόσμος ατελής, για αυτό και υποτάσσονται οι Θεοί εθελούσια στους Νόμους που αυτή έχει διαμορφώσει, έχοντας ως τέτοιοι, δηλαδή Θεοί τέλειοι, δημιουργήσει κάτι που εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι ατελές. Ενώ λοιπόν οι φυσικοί και υπαρκτοί Θεοί του Εθνισμού απαιτούν ως μοναδική οδό για την προσέγγισή τους τη λογική ανθρώπινη διάνοια, ο αφύσικος και ανύπαρκτος «Θεός» των «Μονοθεϊστών» μπορεί να εκδηλωθεί μόνον μέσα από αναιρέσεις της λογικής διάταξης του Σύμπαντος κάνοντας διάφορα «θαύματα».
Τα τελευταία ωστόσο για τα οποία φαίνεται να καμαρώνουν οι ανόητοι οπαδοί του, ως βίαιες εκτροπές της λογικής και φυσικής ευταξίας του Κόσμου, ουσιαστικά αποδεικνύουν την ατελή φύση του Ιαχωβά ως δημιουργού ατελούς δημιουργήματος, κάτι που με τη σειρά του αποδεικνύει ότι ο Θεός των λεγόμενων «Μονοθεϊστών» είναι μία ατελής και άσοφη ανθρώπινη επινόηση και υπάρχει, αν υπάρχει καθόλου, μόνον ως απλή σκεπτομορφή.
Ο όρος «Κοσμοθέση», είναι αυτό που ακριβώς δηλώνουν τα δύο συνθετικά του, δηλαδή ο Τρόπος που αντικρίζει («θεάται») κανείς τον Κόσμο. Αποτελέσματα αυτής ακριβώς της ιδιαίτερης θέασης κάθε Έθνους, είναι η Κοσμολογία, η Θρησκεία, η Φιλοσοφία και το καθημερινό Έθος που αυτό αναπτύσσει.
Η «Κοσμοθέαση» συνεπώς είναι πολύ σημαντική, αφού αυτή δημιουργεί τύπους ανθρώπων, τύπους πολιτευμάτων και τύπους πολιτισμών.
Η «Κοσμοθέαση» συνεπώς είναι πολύ σημαντική, αφού αυτή δημιουργεί τύπους ανθρώπων, τύπους πολιτευμάτων και τύπους πολιτισμών.
Από επιστημονική άποψη, «Ειδωλολατρία» είναι η κάθε λατρεία του Θείου που χρησιμοποιεί «είδωλα» δηλαδή συμβατικά απεικάσματα των Θεών υπό μορφή εικόνων, αγαλμάτων ή συμβόλων. Αυτή είναι βέβαια η μόνη σοβαρή μέθοδος για προσέγγιση του Θείου αφού διαφορετικά, δίχως ορατές μορφές και απεικονίσεις για την ερμηνεία των απρόσιτων και απρόσωπων θεϊκών όντων γίνεται αδύνατο να κατανοήσει ο άνθρωπος το παραμικρό. Για αυτό και οι περισσότεροι χριστιανοί, ασκούν και αυτοί την «Ειδωλολατρία» έχοντας συνειδητοποιήσει τα αδιέξοδα του ανεικονισμού (μόνο που απαιτήθηκαν ποταμοί αίματος στις γνωστές αλληλοσφαγές «εικονομάχων» και «εικονολατρών» για να το συνειδητοποιήσουν).Οι όροι «ειδωλολάτρης» και «Ειδωλολατρία» χρησιμοποιήθηκαν ωστόσο με καθαρά υβριστικό τρόπο από τη χριστιανική πολεμική εναντίον των Ελλήνων, προς χλευασμό και απαξία της Θρησκείας των ευφυών και ελευθεροπρεπών προγόνων μας. Οι πρώϊμοι μισέλληνες χριστιανοί «Πατέρες», παντελώς ανήμποροι ν' αντιπαρατεθούν λογικά στη φιλοσοφική σκέψη και ανίκανοι να μεταλλάξουν την ισχυρή θρησκευτικότητα του Ελληνικού Έθνους, προσπάθησαν να τη γελοιοποιήσουν, κατηγορώντας τους προγόνους μας ότι προσκυνούσαν τάχα τα υλικά των απεικονίσεων (πέτρες, μάρμαρα, πηλό, ξύλα κ.λ.π.). Πέραν του ότι δεν εγνώριζαν οι δυστυχείς το γνωστό «δεν είναι πρέπον στους Έλληνες το προσκυνείν», ήσαν και παντελώς ανόητοι σε αυτή την πολεμική τους, αφού εύκολα αποστομώθηκαν από τον φιλόσοφο Κέλσο («Αληθής Λόγος») που τους πληροφόρησε ειρωνικά ότι γνωρίζουν οι Εθνικοί πολύ καλά από ποιο υλικό είναι οι απεικονίσεις των Θεών τους, αλλά απλώς τυγχάνει να είναι οι απεικονιζόμενοι και όχι αυτές (δηλαδή οι απεικονίσεις) το αντικείμενο της λατρείας.
Ωστόσο, ο πραγματικός ορισμός της «Ειδωλολατρίας» από την Εκκλησία, δεν είναι αυτός που παρουσιάζουν προς τα έξω για το αμόρφωτο ποίμνιό τους.
Μετά τους «Τρείς Ιεράρχες» τους, οι Θεοί μας δεν θεωρούνται «ανύπαρκτοι», αλλά, αντίθετα, υπαρκτές οντότητες που τάχα αντιμάχονται τον Τζεσούα και τον Ιαχωβά. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο, οι χριστιανοί προσβάλλουν χυδαία την Εθνική Θρησκεία μας, τους Εθνικούς Θεούς μας και τα Εθνικά θρησκευτικά μας σύμβολα, βρίζοντάς τα ως τμήματα μίας υποτιθέμενης δαιμονολατρίας.
Ο όρος «παγανιστής», στη λατινική του αρχική μορφή («Paganus», χωρικός), αποτελεί μία ακόμη βρισιά των νικητών χριστιανών από τον 4ο αιώνα και μετά, για να απαξιώσουν τα υπολείμματα των Εθνικών θρησκευτών.
Με τον όρο αυτό, ταύτισαν όλους τους εμμένοντες στα Πάτρια με την εικόνα του αμόρφωτου και αγροίκου επαρχιώτη. Στο 20ο αιώνα ωστόσο, και αφού επί αιώνες ο όρος χρησιμοποιήθηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες ως ταυτόσημος του «Εθνικός», ξαναήλθε στην επιφάνεια με το πρόθεμα «νέο-» («Νεοπαγανισμός») από διάφορους χριστιανοτραφείς κύκλους του Εσωτερισμού και του New Age. Αυτός ο Νεοπαγανισμός δεν μας αφορά, θα μπορούσαμε ίσως να πούμε μάλιστα ότι μπορεί ν' αποτελεί φτιαχτό άλλοθι για την Παγκόσμια Ιερουσαλήμ, για τη νύν κοσμοκρατορία δηλαδή των λεγόμενων «Μονοθεϊστών».
Με τον όρο αυτό, ταύτισαν όλους τους εμμένοντες στα Πάτρια με την εικόνα του αμόρφωτου και αγροίκου επαρχιώτη. Στο 20ο αιώνα ωστόσο, και αφού επί αιώνες ο όρος χρησιμοποιήθηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες ως ταυτόσημος του «Εθνικός», ξαναήλθε στην επιφάνεια με το πρόθεμα «νέο-» («Νεοπαγανισμός») από διάφορους χριστιανοτραφείς κύκλους του Εσωτερισμού και του New Age. Αυτός ο Νεοπαγανισμός δεν μας αφορά, θα μπορούσαμε ίσως να πούμε μάλιστα ότι μπορεί ν' αποτελεί φτιαχτό άλλοθι για την Παγκόσμια Ιερουσαλήμ, για τη νύν κοσμοκρατορία δηλαδή των λεγόμενων «Μονοθεϊστών».
Κάποιοι κοροϊδεύουν την Εθνική Θρησκεία με αφορμή τις ερωτοτροπίες / ακολασίες των Θεών της. Τι έχετε να τους απαντήσετε;
Τους λυπόμαστε απλώς για το χυδαίο επίπεδό τους και την απύθμενη βλακεία τους. Οι Θεοί και οι Θεές μας δεν είναι πρόσωπα, ούτε και έχουν φύλο για να μετέχουν σε σωματικές διαδικασίες που έχουν ανάγκη οι θνητοί.
Εμείς οι Έλληνες, περιγράφουμε ανθρωπομορφικά τους Θεούς μας γιατί απλώς η υψηλού επιπέδου Θεολογία που περιέχουν οι Μύθοι γίνεται αφομοιώσιμη μόνον όταν μετατραπεί σε εύληπτη αφηγηματική γλώσσα και συνταιριασθεί στα ανθρώπινα μέτρα. Κάθε Μύθος κρύβει μέσα του έναν ή πολλούς βαθύτατους συμβολισμούς. Ο θνητός καλείται να τους αναζητήσει και να τους ερμηνεύσει ανάλογα με την ποιότητά του, δηλαδή ανάλογα με την Κοσμοαντίληψή του και την Παιδεία του. Δεν είναι παράξενο συνεπώς, όταν χυδαίοι άνθρωποι φέρνουν στα δικά τους ποταπά μέτρα έναν Μύθο και τον ερμηνεύουν ανάλογα.
Εμείς οι Έλληνες, περιγράφουμε ανθρωπομορφικά τους Θεούς μας γιατί απλώς η υψηλού επιπέδου Θεολογία που περιέχουν οι Μύθοι γίνεται αφομοιώσιμη μόνον όταν μετατραπεί σε εύληπτη αφηγηματική γλώσσα και συνταιριασθεί στα ανθρώπινα μέτρα. Κάθε Μύθος κρύβει μέσα του έναν ή πολλούς βαθύτατους συμβολισμούς. Ο θνητός καλείται να τους αναζητήσει και να τους ερμηνεύσει ανάλογα με την ποιότητά του, δηλαδή ανάλογα με την Κοσμοαντίληψή του και την Παιδεία του. Δεν είναι παράξενο συνεπώς, όταν χυδαίοι άνθρωποι φέρνουν στα δικά τους ποταπά μέτρα έναν Μύθο και τον ερμηνεύουν ανάλογα.
Κατ' εμάς, δεν υπάρχει καν ζήτημα αναγνωρίσεως ή όχι της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας από κάποια σύγχρονη μερική κρατική αρχή μετά από αίτημά μας, λες και πρόκειται για κάποια μικροαίρεση του «Μονοθεϊσμού», αφού η Πολυθεϊστική, Πατρογονική και Εθνική μας Θρησκεία είναι αυτοδικαίως νόμιμη ως αυτόχθων, ιθαγενής, εθνική και ιστορικά πασίγνωστη και αρχαιότερη κάθε άλλης, συμπεριλαμβανομένης και της νύν κρατούσης.
Εκτός του ότι η ελευθερία της άσκησής της εξασφαλίζεται πλήρως από το άρθρο 18 του νόμου 2462 / 97, εμείς δεχόμαστε δίχως να το θέτουμε στην ελάχιστη έστω διαπραγμάτευση, ότι η πατρομήτρια Ολύμπια Ελληνική Θρησκεία αποτελεί τη μόνη φυσική Θρησκεία του Ελληνικού Έθνους, της οποίας η δημόσια και κοινωνική αναγνώριση μετά από 16 αιώνες απαγόρευσής της από τους νόμους των ανθελλήνων αυτοκρατόρων της Νέας Ρώμης δεν είναι ζήτημα «νομικής» έγκρισης κάποιας μερικής αρχής, αλλά de facto αποδοχής της από τη Νεο-Ελληνική κοινωνία στο μέτρο που ασκείται από ευυπόληπτους και νομιμόφρονες πολίτες. Μία στενά «νομική» αναγνώριση της Θρησκείας μας, είναι όχι μόνο άτοπη, αλλά και προσβλητική για εμάς, αφού, ως γνωστόν, στις διαδικασίες μίας τέτοιας συμπεριλαμβάνεται, παράλογα και αυταρχικά, η συγκατάθεση του δικτατορεύοντος ξένου δόγματος και αποτελεί τουλάχιστον γελοιότητα το να αναγνωρίζει τη νόμιμη, αυτόχθονα και προαιώνια Θρησκεία αυτού του τόπου η αυταρχία ενός ιστορικά μεταγενέστερου και ξενικής προέλευσης δόγματος του «Μονοθεϊσμού».
Αν είναι να υπάρξει ποτέ επίσημη αναγνώρισή μας από το Νεο-Ελληνικό Κράτος, και θα έλθει κάποτε η ώρα γι' αυτό, αυτή οφείλει να γίνει μόνον με ειδικό νόμο που θα ψηφίσει πανηγυρικά το Ελληνικό Κοινοβούλιο, όπως έγινε στην περίπτωση της αναγνώρισης των Εθνικών Θρησκειών στην Ισλανδία και τη Λιθουανία.
Εκτός του ότι η ελευθερία της άσκησής της εξασφαλίζεται πλήρως από το άρθρο 18 του νόμου 2462 / 97, εμείς δεχόμαστε δίχως να το θέτουμε στην ελάχιστη έστω διαπραγμάτευση, ότι η πατρομήτρια Ολύμπια Ελληνική Θρησκεία αποτελεί τη μόνη φυσική Θρησκεία του Ελληνικού Έθνους, της οποίας η δημόσια και κοινωνική αναγνώριση μετά από 16 αιώνες απαγόρευσής της από τους νόμους των ανθελλήνων αυτοκρατόρων της Νέας Ρώμης δεν είναι ζήτημα «νομικής» έγκρισης κάποιας μερικής αρχής, αλλά de facto αποδοχής της από τη Νεο-Ελληνική κοινωνία στο μέτρο που ασκείται από ευυπόληπτους και νομιμόφρονες πολίτες. Μία στενά «νομική» αναγνώριση της Θρησκείας μας, είναι όχι μόνο άτοπη, αλλά και προσβλητική για εμάς, αφού, ως γνωστόν, στις διαδικασίες μίας τέτοιας συμπεριλαμβάνεται, παράλογα και αυταρχικά, η συγκατάθεση του δικτατορεύοντος ξένου δόγματος και αποτελεί τουλάχιστον γελοιότητα το να αναγνωρίζει τη νόμιμη, αυτόχθονα και προαιώνια Θρησκεία αυτού του τόπου η αυταρχία ενός ιστορικά μεταγενέστερου και ξενικής προέλευσης δόγματος του «Μονοθεϊσμού».
Αν είναι να υπάρξει ποτέ επίσημη αναγνώρισή μας από το Νεο-Ελληνικό Κράτος, και θα έλθει κάποτε η ώρα γι' αυτό, αυτή οφείλει να γίνει μόνον με ειδικό νόμο που θα ψηφίσει πανηγυρικά το Ελληνικό Κοινοβούλιο, όπως έγινε στην περίπτωση της αναγνώρισης των Εθνικών Θρησκειών στην Ισλανδία και τη Λιθουανία.
Υποστηρίζοντας ότι εκπροσωπείτε όχι μία Θρησκεία που μοιάζει με αυτήν, αλλά αυτή την ίδια την Εθνική Θρησκεία των Ελλήνων, δεν γνωρίζετε ότι ποτέ δεν θα αναγνωρισθείτε από το Κράτος (γιατί θα υπάρξουν αλυσιδωτές αναστατώσεις σε μία σειρά από ζητήματα, όπως λ.χ. στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των αρχαιολογικών χώρων);
Βεβαίως και το γνωρίζουμε ότι κάπως έτσι έχουν τα πράγματα για την ώρα. Η δυναμική ωστόσο ή ακόμα και η ύπαρξη μίας Αυτοχθόνου και Εθνικής θρησκευτικής κοινότητας δεν μπορεί να εξαρτάται από την «αναγνώρισή» της από το οποίο καθεστώς που, με τη δική του ομολογία, υπακούει τυφλά στα κελεύσματα ξένων και ανεθενικών «κρατουσών» Θρησκειών.
Το όλο πρόβλημα δεν είναι δικό μας συνεπώς, το πρόβλημα είναι αποκλειστικά του Νεο-Ελληνικού Κράτους που, εξαιτίας της εθελουσίας υποταγής του στην Εκκλησία, φέρει ακέραια την ευθύνη για το παράλογο καθεστώς που ισχύει στα θρησκευτικά πράγματα του τόπου μας.
Οφείλει το ταχύτερο δυνατό να απο-μεσαιωνοποιήσει τη Νεο-Ελληνική κοινωνία, να χωρισθεί τόσο θεσμικά όσο και οικονομικά από τη Εκκλησία, να κατάσχει την παρανόμως αποκτηθείσα απέραντη ακίνητη περιουσία της, να απαγορεύσει δια νόμου το μοναχισμό και πολλά άλλα.
Ένα από αυτά τα «πολλά άλλα» είναι και η απόδοση της χρήσης τουλάχιστον των αρχαιολογικών χώρων που περιέχουν Εθνικά Ιερά στους θρησκευτές της Πατρώας Λατρείας. Η ιδιοκτησία των χώρων αυτών δεν μας ενδιαφέρει, μπορεί και πρέπει να παραμείνει στο επίσημο Κράτος.
Η χρήση είναι όμως αποκλειστικά δικό μας δικαίωμα.
Πρέπει να ξαναμυρίσει ο στύρακας στα Ιερά μας και παντού να υψωθούν τουλάχιστον Βωμοί.
Το όλο πρόβλημα δεν είναι δικό μας συνεπώς, το πρόβλημα είναι αποκλειστικά του Νεο-Ελληνικού Κράτους που, εξαιτίας της εθελουσίας υποταγής του στην Εκκλησία, φέρει ακέραια την ευθύνη για το παράλογο καθεστώς που ισχύει στα θρησκευτικά πράγματα του τόπου μας.
Οφείλει το ταχύτερο δυνατό να απο-μεσαιωνοποιήσει τη Νεο-Ελληνική κοινωνία, να χωρισθεί τόσο θεσμικά όσο και οικονομικά από τη Εκκλησία, να κατάσχει την παρανόμως αποκτηθείσα απέραντη ακίνητη περιουσία της, να απαγορεύσει δια νόμου το μοναχισμό και πολλά άλλα.
Ένα από αυτά τα «πολλά άλλα» είναι και η απόδοση της χρήσης τουλάχιστον των αρχαιολογικών χώρων που περιέχουν Εθνικά Ιερά στους θρησκευτές της Πατρώας Λατρείας. Η ιδιοκτησία των χώρων αυτών δεν μας ενδιαφέρει, μπορεί και πρέπει να παραμείνει στο επίσημο Κράτος.
Η χρήση είναι όμως αποκλειστικά δικό μας δικαίωμα.
Πρέπει να ξαναμυρίσει ο στύρακας στα Ιερά μας και παντού να υψωθούν τουλάχιστον Βωμοί.
Είναι κοινοί απατεώνες που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τη σύγχυση και άγνοια που επικρατεί γύρω από την πραγματική φύση του λεγόμενου «Μονοθεϊσμού» (βλ. σχετικά την απάντηση για Πολυθεϊσμό και Μονοθεϊσμό ). Κανείς Έλληνας δεν υπήρξε «Μονοθεϊστής», απλώς εκείνοι που ισχυρίζονται αυτές τις ανοησίες προβάλλουν τα δικά τους χριστιανικά «πιστεύω» σε έναν κόσμο που υπήρξε ριζικά διάφορος και επανεισπράττουν τον εαυτό τους που στη συνέχεια πωλούν στους αφελείς και στους αδιάβαστους ανθρώπους.
Η Εθνική Θρησκεία ούτε είχε κατά το παρελθόν, ούτε έχει σήμερα επαγγελματικό ιερατείο στην κύρια μορφή της Λατρείας της, που είναι η δημόσια και η ιδιωτική. Στην αρχαιότητα επαγγελματισμός υπήρχε μόνον στη μαντική και τη μυστηριακή Λατρεία, δύο θεσμούς που σήμερα έχουν απωλεσθεί.
Για την ώρα λοιπόν, στη σημερινή Εθνική μας Λατρεία, καθήκοντα Ιερέως ή Ιέρειας μπορεί να εκτελέσει ο οποιοσδήποτε είναι ηθικό άτομο και στέκεται σεβαστικά απέναντι στους Θεούς.
Αντίθετα από τους χριστιανούς παπάδες που παριστάνουν ότι «εκπροσωπούν» τον «Θεό» τους στους ανθρώπους, οι Εθνικοί ιερείς είναι εκλεγμένοι να εκπροσωπήσουν την κοινότητά τους απέναντι στον κόσμο των Θεών.
Για την ώρα λοιπόν, στη σημερινή Εθνική μας Λατρεία, καθήκοντα Ιερέως ή Ιέρειας μπορεί να εκτελέσει ο οποιοσδήποτε είναι ηθικό άτομο και στέκεται σεβαστικά απέναντι στους Θεούς.
Αντίθετα από τους χριστιανούς παπάδες που παριστάνουν ότι «εκπροσωπούν» τον «Θεό» τους στους ανθρώπους, οι Εθνικοί ιερείς είναι εκλεγμένοι να εκπροσωπήσουν την κοινότητά τους απέναντι στον κόσμο των Θεών.
Βεβαίως. Το τυπικό μάλιστα της λατρείας που ασκείται σήμερα, είναι απόσταγμα ενδελεχούς μελέτης των αρχαίων πηγών και έχει σχηματοποιηθεί για να καλύπτει τις θρησκευτικές ανάγκες των σύγχρονων Ελλήνων Εθνικών, χωρίς να παγιδεύει τους θρησκευτές σε καταναγκασμούς και τυπολατρίες.
Όχι μόνο οι γυναίκες μπορούν να ιερουργήσουν στην Εθνική μας Θρησκεία, αλλά επιβάλλεται από αυτούς τους ίδιους τους Θεούς μας το να ιερουργούν. Τα πάντα άλλωστε οφείλονται σε δύο Αρχές, ακόμη και το Εθνικό Πάνθεόν μας αποτελείται συμβολικά κατά το ήμισυ από Θεές.
Η γυναίκα μάλιστα είναι πιο κοντά στους κύκλους της Φύσεως και επίσης έχει το εξαιρετικό προνόμιο να δίδει μέσα από τον εαυτό της τη ζωή.
Η γυναίκα μάλιστα είναι πιο κοντά στους κύκλους της Φύσεως και επίσης έχει το εξαιρετικό προνόμιο να δίδει μέσα από τον εαυτό της τη ζωή.
Ο Όλυμπος είναι όντως η κατοικία των Ελλήνων «Ολυμπίων» (λαμπόντων δηλαδή) Θεών, δεν είναι όμως το γνωστό όρος που χωρίζει τη Θεσσαλία από τη Μακεδονία, στην κορυφή του οποίου υπήρχαν Ιερά άρα και οι πρόγονοί μας ήξεραν ότι δεν είναι ήταν εκεί η κατοικία των Θεών μας, όπως και δεν ήταν στα υπόλοιπα 18 διαφορετικά όρη με το όνομα «Όλυμπος» που βρίσκονταν διάσπαρτα στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο στον οποίο έζησαν οι Έλληνες, από τη Μικρά Ασία μέχρι τις αποικίες της Δύσεως.
Ο πραγματικός Όλυμπος, ήταν και είναι ένας τόπος πνευματικός, μία ουράνια «χώρα» φωτεινή, λουσμένη στο Πνευματικό Φώς (αυτή η ίδια η λέξη Όλυμπος, προέρχεται από το ρήμα «λάμπω», που η ρίζα του πιθανολογείται πανάρχαια, πιθανώς πρωτοπελασγική: «λ.β.»). Ο πραγματικός Όλυμπος είναι υπεράνω μας, κάτωθέν μας, αλλά και μέσα μας, παντού υπάρχουν οι Θεοί μας.
Ο πραγματικός Όλυμπος, ήταν και είναι ένας τόπος πνευματικός, μία ουράνια «χώρα» φωτεινή, λουσμένη στο Πνευματικό Φώς (αυτή η ίδια η λέξη Όλυμπος, προέρχεται από το ρήμα «λάμπω», που η ρίζα του πιθανολογείται πανάρχαια, πιθανώς πρωτοπελασγική: «λ.β.»). Ο πραγματικός Όλυμπος είναι υπεράνω μας, κάτωθέν μας, αλλά και μέσα μας, παντού υπάρχουν οι Θεοί μας.
ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ - ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ - ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Reviewed by Unknown
on
2:38:00 μ.μ.
Rating:
Reviewed by Unknown
on
2:38:00 μ.μ.
Rating:
Unknown
Αποσκοπούμε στην ηθική υπεράσπιση και παλινόρθωση του Ελληνισμού, τον οποίο εννοούμε όχι ως σύγχρονη υπηκοότητα ή απλή φυλετική αλυσίδα, αλλά ως μία συγκροτημένη κοσμοθέαση και ένα εξ αυτής αναδυόμενο σύστημα αξιών που μπορεί να πραγματωθεί σε κάθε σφαίρα της καθημερινής ζωής, έναν Ελληνισμό που αφορά κάθε πολιτισμένο και ποιοτικό άνθρωπο αυτού του πλανήτη.
){kind=link}
Δεν υπάρχουν σχόλια: