Όταν το φάρμακο, δεν είναι φάρμακο, τότε είναι φαρμάκι!

Πως καταντήσαμε και ο Θαύμας έγινε θαύμα και θάμα;

Πως ο γιος του πόντου και της γαίας, η ερωτική σμίξη των οποίων μας δίνει το θαυμά-σιο εκείνο θέαμα της ατελείωτης Ελληνικής ακτογραμμής, εκατάντησε αποτρόπαιο θέαμα απελπισμένων, προσκυνημένων, θλιβερών θνητών πλασμάτων που επιδιώκουν την αθανασία; 

Πως ο σύζυγος της απαστράπτουσας και ακτινοβόλου Ηλέκτρας, που μαζί μας δίνουν τα υπέροχα, θαυμά-σια χρώματα της ζωής, κατάντησε έννοια σκοτεινή, κάτω από μαύρα ράσα, διαμεσολαβητών με κάποια επουράνια δύναμη, που όλα τα κακά σκορπάει; 

Και πως οι σημερινοί λάτρεις εκείνου του ωραίου, του ασύγκριτου, θέλουν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους, πως τάχα επειδή κάποιοι καπηλεύτηκαν τις λέξεις, μιας και ήταν "πτωχοί τω πνεύματι", πως λοιπόν μέσω των λέξεων συνέχισαν τον ελληνισμό; Λέξεις ήταν ο Ελληνισμός; 

Όταν το φάρμακο, δεν είναι φάρμακο, τότε είναι φαρμάκι!

Δοβίστης Λαέρτης