ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΦΟΡΕΣ ΑΡΕΤΗ!

 

Οι Έλληνες είχαν μία εμμονή με αυτό που εκείνοι ονόμαζαν αρετή. Δεν θυμάμαι που το είχα διαβάσει, νομίζω στο "Ελληνικό πνεύμα και η σημασία του για μας" του Λίβινγκστον. Ένα βιβλίο πάλι, που διάβασα κάποτε, του Αντρέ Κοντ Σπονβίλ είχε την ονομασία "μικρή πραγματεία περί μεγάλων αρετών". Το είχα παρατημένο στην βιβλιοθήκη του χωριού μου. Το Σάββατο που είχα πάει στο χωριό, το... ξέθαψα, το έφερα μαζί μου και μελέτησα τις σημειώσεις μου. Ο λόγος; Στα χέρια μου περιήλθε το βιβλίο του Βλάση Ρασσιά, "Αρετή, το αξιακό σύστημα των Ελλήνων".

Ήθελα να μελετήσω την διαφορά στην αρετή ανάμεσα σε έναν δηλωμένο άθεο, αλλά υπερασπιστή της Ευρωπαϊκής ηθικής, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τα χριστιανικά ευαγγέλια από την μία και στον πιο αυθεντικό εκφραστή της αρχαίας Ελληνικής ψυχής στις μέρες μας από την άλλη.

Θα γράψω στο μπλογκ μου, για την ενδιαφέρουσα αυτή αντιπαραβολή. Αλλά δεν είναι για αυτό η ανάρτηση. Είναι για να τονίσω το ότι αν θες να προσεγγίσεις αυτό που λέμε Ελλάδα, βιβλία σαν αυτό του Ρασσιά είναι απαραίτητα στην βιβλιοθήκη σου.

Διότι ο ελληνισμός με το -ισμός συνειδητά, δεν είναι απλά αντιχριστιανισμός, αντισκοταδισμός, αντιμεσσιανισμός... Δεν είναι αντί, διότι ο ελληνισμός είναι υπεροχή, υπερηφάνεια και όχι κόμπλεξ. Όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας στο βιβλίο του, ελληνισμός είναι Αρετή, Αρετή, Αρετή, Αρετή. Τέσσερις φορές! Και το τέσσερις φορές δεν είναι τυχαίο για έναν Έλληνα. Με τις τέσσερις φορές θεσμοθετεί σαν την ίδια την φύση, όπως τέσσερα είναι τα σημεία, του ορίζοντα, τέσσερις οι θεμελιώδες μονάδες της φύσης, τέσσερα τα στοιχεία της φύσης όπως μας παρέδωσαν οι προσωκρατικοί ακόμα, τέσσερις οι κύκλοι της Γης μας γύρω από τον Ήλιο για να ολοκληρώσει ένα έτος...

Δοβίστης Λαέρτης

ΑΡΕΤΗ... ΑΡΕΤΗ... ΑΡΕΤΗ... ΑΡΕΤΗ!