Η Ελληνική Εθνική, «Θρησκεία της Φιλότητος»

«…Τέλος, η υπέροχη, αλλά ιδιαιτέρως μισητή για τους χριστιανούς λέξη «Φιλότης», αντικαταστάθηκε από τους πρώτους θεωρητικούς τους με τον όρο «Αγάπη» (μετεξέλιξη του αρχικού πλατωνικού όρου «Αγάπησις», που σημαίνει ολοκληρωτική αποδοχή «ΑΠΟΔΕΞΙΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ» – βλ. Σπεύσιππος, «Όροι»), ο οποίος όμως, έναντι της «Φιλότητος», είναι υπερβολικά στενός και μάλιστα εμπεριέχει και το αρνητικό, λόγω της υπερβολής, «άγαν» (πιθανή ετυμολογία της λέξεως από το «άγαν» και «πάομαι»), που την φέρνει κοντά σε αυτό που γνωρίζουμε ως προσκόλληση. Ωστόσο, όπως θα δούμε παρακάτω, μία προσκόλληση στον Θεό για τους χριστιανούς δεν έχει αρνητική σημασία. Καθώς ζουν -και βεβαίως πεθαίνουν- με την ανόητη αγωνία της απωλείας του «εγώ» τους, η προσκόλληση, η πρώτη διαπροσωπική σχέση που διαμορφώνει ως βρέφος ο άνθρωπος, αλληλένδετη με το άγχος του αποχωρισμού αλλά και τροφοδοτημένη από την συνειδητοποίηση της εξάρτησης και της αδυναμίας, τους χαρίζει ψυχολογική ανακούφιση, εκείνο που στην δική τους ορολογία αποκαλούν «παρηγορία». Με αφετηρία λοιπόν το κεφάλαιο 13. 1 – 13 της «Προς Κορινθίους Α» επιστολής του Σαούλ ή Σαύλου – Παύλου («Ύμνος στην Αγάπη»), ο όρος έγινε εδώ και αιώνες αποκλειστική σημαία και μονοπώλειο του Χριστιανισμού.

Για τον Σαούλ ή Σαύλο – Παύλο, όλα είναι ασήμαντα, ακόμα και η Γνώση, «νυνί δε μένει Πίστις, Ελπίς, Αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η Αγάπη». Ανίκανοι να συμφιλιωθούν όχι τόσο με τον υψηλό πολιτισμό των εθνικών όσο, ουσιαστικά, με την πραγματικότητα του αναπότρεπτου θανάτου και της απώλειας του «εγώ», οι χριστιανοί εφηύραν μία υποτιθέμενη «οντολογία της Αγάπης». Σύμφωνα με αυτή ο Τζεσούα – «Ιησούς» «έσωσε» ως «θεάνθρωπος» (που τάχα ένωσε μέσα του «κτιστό και άκτιστο ασυγχύτως και αδιαιρέτως») την ανθρωπότητα «αναστάς εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας», καταδεικνύοντας δήθεν τον θάνατο ως «πρόβλημα της κτιστότητος» και ορίζοντας συνεπώς την οδό της αγχωμένης περιφήμου «σωτηρίας» αποκλειστικώς μέσω της υπερβάσεως τής, κατ’ αυτούς, τόσο αβαστάκτου θνητότητος («κτιστότητος»).

Ενδεικτικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα ενός κειμένου με τίτλο «Η οντολογία της Αγάπης και η υπέρβαση του θανάτου» που ανήκει σε ορθόδοξο θεολόγο (δρ Αθανάσιος Γ. Μελισσάρης) και αντλήθηκε από τον ιστότοπο «Αντίφωνο», http://www.antifono.gr/ ): «ο κόσμος είναι τόσο κτιστός ώστε να μη μπορεί να ζήσει μόνος του, αλλά και τόσο αγαπητός από το Θεό ώστε να πρέπει να ζήσει. Ο θάνατος, ο «έσχατος εχθρός» της υπάρξεως, πρέπει να υπερνικηθεί. Αυτό επιτυγχάνεται με το θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού, που και τα δύο, ως ιστορική πραγματικότητα, αποτελούν το κέντρο της ζωής του κάθε πιστού. Ο θρίαμβος της αγάπης του Χριστού κινείται γύρω από τον άξονα της διαλεκτικής σχέσης κτιστού και ακτίστου. Το ανθρωπολογικό και δυναμικό νόημα αυτής της σχέσης φανερώνεται στην υπέρβαση της τραγικότητας του θανάτου και στην εξάλειψη κάθε κινδύνου για αφανισμό του ανθρωπίνου προσώπου».

Ο Χριστιανισμός αποφεύγει πάντως εδώ και τόσους αιώνες να δώσει έναν ορισμό της λέξεως «Αγάπη» την οποία μονοπωλεί, όπως άλλωστε και ο υποτιθέμενος ιδρυτής του απέφυγε, όταν ρωτήθηκε, να δώσει ορισμό της «Αληθείας». Περιοριζόμενοι στο ν’ ανακυκλώνουν την ακαταληψία ότι η «Αγάπη» είναι «φυσική ενέργεια του Θεού», οι αχανείς στρατιές των θεολόγων του δεν έχουν κάνει ούτε ένα βήμα από την πονηρή πλην όμως αδέξια υπεκφυγή του Ιωάννου Σιναϊτου (τέλη του 6ου αιώνος) στον 30ο «Λόγο» του («Περί Αγάπης, Ελπίδος και Πίστεως»): «Αγάπη είναι ο Θεός και όποιος προσπαθεί να δώσει ορισμό του Θεού ομοιάζει με τυφλό που μετρά στην άβυσσο τους κόκκους της άμμου».

Για εμάς τους Έλληνες Εθνικούς,

1. ο θάνατος δεν είναι τιμωρία αλλά Νόμος, και

2. δεν αγωνιούμε για την απώλεια του «εγώ» μας γιατί αξιωματικώς είμαστε και δεν θα πάψουμε ποτέ να είμαστε απλώς «επιμερισμένο» Σύμπαν.

Η δική μας θρησκεία, η Ελληνική Εθνική, δεν είναι «Θρησκεία της Αγάπης», αλλά «Θρησκεία της Φιλότητος», της Αρετής που κατεξοχήν μας κάνει ισότιμους των πραγματικών, φυσικών και αιωνίων Θεών μας.»

Πηγή: Βλάσης Γ. Ρασσιάς, ΑΡΕΤΗ ΤΟ ΑΞΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ