Μερικές σκέψεις επάνω στην ελληνική Γλώσσα.

Την ελληνική γλώσσα την αγαπώ, όχι μόνο επειδή είναι η μητρική, η πατρική, η προγονική μου γλώσσα, αλλά διότι έχει την γοητεία της κυριολεξίας, βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι παλαιότερα κυριολεκτούσε ακόμα περισσότερο. Η ελληνική γλώσσα, είναι μία ολοζώντανη γλώσσα, παράδειγμα είναι ότι εμείς οι νεοέλληνες μπορούμε να διαβάζουμε τις επιγραφές που υπάρχουν στα αρχαιολογικά ευρήματα, και αν είμαστε και της ηλικίας, που έχουμε διδαχθεί στα σχολεία μας αυτά τα υποτυπώδη αρχαία ελληνικά που μαθαίναμε τις δεκαετίες τουλάχιστον μέχρι το 1980, μπορούμε να καταλάβουμε και το νόημά της. 

Πιθανόν να υπήρξαν στην ανθρωπότητα, γλώσσες που περιέγραφαν λεπτές και απαιτητικές έννοιες, η ελληνική όμως γλώσσα, είναι τόσο κατατοπιστική που θα μπορούσα να πω ότι είναι ένας “τυφλοσούρτης”. Ακούς την λέξη και καταλαβαίνεις αμέσως τι θέλει να πει. Για παράδειγμα ακούς την λέξη οξύνοια, αμέσως ξέρεις ότι θέλει να πει οξύς+νους, ακούς την λέξη ευέλικτος και αμέσως ξέρεις ότι θα πει ευ+ελίσσομαι, ακούς την λέξη ωραίος και καταλαβαίνεις ότι είναι αυτός που είναι στην ώρα του, και θα μπορούσα να παραθέσω άπειρες τέτοιες λέξεις. Με τον πάροδο των χρόνων βέβαια οι γλώσσες εξελίσσονται αλλά ταυτόχρονα γίνονται πιο μηχανικές και τα λεξικά μικραίνουν.... 

Γλώσσα η οποία είναι καταγεγραμμένη όπως είναι η ελληνική γλώσσα, δεν χάνεται, χρειάζεται μόνο πολιτική βούληση για να διδαχθεί στα σχολεία όπως πρέπει, και η επόμενη γενιά θα την μιλάει. Έχουμε το παράδειγμα λαού, που με την ίδρυση του κράτους του, στα μέσα του 20ου αιώνα, όρισε ως γλώσσα την αρχαία γλώσσα του και είχε απόλυτη επιτυχία. Άρα η ελληνική γλώσσα δεν είναι δυνατόν να χαθεί, γιατί είναι πλήρως καταγεγραμμένη, μόνο που οι εκάστοτε ανθελληνικές κυβερνήσεις κάνουν ο,τι περνάει από το χέρι τους για να μην διδάσκεται επαρκώς με αποτέλεσμα να απομακρύνονται οι νέοι από αυτήν. 

Η ελληνική γλώσσα έχει έναν τεράστιο πλούτο λέξεων με λεπτότατες διαφορές εννοιών. Θα ήθελα σήμερα να σταθώ στο ρήμα ορώ = βλέπω. Στο ομηρικό λεξικό, υπάρχουν δώδεκα ρήματα για τον τρόπο του “οράν” δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο κοιτάζει κάποιος. Τα ρήματα αυτά είναι τα εξής: βλέπειν, οράν, θεωρείν, ειδείν, λεύσειν, αθρείν, θεάσθαι, σκέπτεσθαι, όσσεσθαι, δενδίλλειν, δέρκεσθαι και παπταίνειν. 

Ο γλωσσικός μας πλούτος είναι ατελείωτος.... 

Μαρίνα Ψαράκη