Η τραγικότητα του είδους μας, είναι σύγχρονο της συνειδητότητας.

Οι εχθροί των θρησκειών, αυτοί που με ευκολία ονομάζονται άθεοι, άθρησκοι, α, α, α... με τι σκοπεύουν να αντικαταστήσουν τις θρησκευτικές γιορτές; Θα καθιερώσουν την εορτή της βαρύτητας προς αντικατάσταση της χριστιανικής πρωτοχρονιάς; Προς "α" όλων εμάς της ελληνικής παράδοσης, αντί των μικρών και μεγάλων Διονυσίων, θα καθιερωθούν εορτές ειδικής και γενικής σχετικότητας; 

Ας μη γελιόμαστε. Η αντικατάσταση της πνευματικής ζωής με την επιστημονική γνώση, είναι το ίδιο γελοία με την αντεστραμμένη της έκδοση. Με εκείνους δηλαδή τους θεοκράτες, οι οποίοι αντιμάχονται την επιστήμη και τις λαμπρές της κατακτήσεις και αντί του φάρμακου προτάσσουν την προσευχή, αντί της αστρονομίας την αστρολογία και αντί της φυσικής τα θαύματα. 

Η τραγικότητα του είδους μας, είναι σύγχρονο της συνειδητότητας. Δηλαδή, με το πρώτο ερώτημα, με το πρώτο του γιατί, ο άνθρωπος, αυτό το αθώο τέρας, έγινε και τραγικός. Κατάλαβε που βρίσκεται, κατάλαβε ότι θα πεθάνει, είδε στον έρωτα κάτι παραπάνω από την αναπαραγωγή! Αυτή η ανάγκη του ανθρώπου για πτώση και ανάταση, για κατάφαση και παραίτηση, είναι σύμφυτη με την ίδια του την ύπαρξη. Και αυτό, μόνο η θρησκεία μπορεί να του το παρέχει. Και η τέχνη, με την τραγωδία, την κωμοδία, την ποίηση και ο αθλητισμός με τους Ολυμπιακούς, τα Νέμεα, τα Ίσθμια, τα Πύθια, στο υψηλότερο επίπεδό τους, δημιούργημα της θρησκείας μας είναι. 

Οι Έλληνες δεν χρειάστηκε να ζήσουν σε αυτή την ανάγκη για ά-ρνηση. Ήξεραν να χρησιμοποιήσουν την επιστήμη για τους σκοπούς της και την θρησκεία για τους δικούς της σκοπούς. Δεν ήταν εχθροί και δεν είναι εχθροί. Συμπληρώνουν η μία την άλλη και ικανοποιούν ανάγκες του ανθρώπου. Ανάγκες πραγματικές. Και όταν μία ιδεολογία κινείται ενάντια στις φυσικές ανάγκες του ανθρώπου, τότε η ιδεολογία αυτή, κατασκευάζει μεσαίωνες!

Δοβίστης Λαέρτης