ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ;

Ανακοίνωση 313/26.5.2016

Τις υγιείς θρησκείες οπωσδήποτε δεν τις πολυενδιαφέρουν οι εμφύλιοι (κατα)σπαραγμοί των διαφόρων βραχιόνων του λεγόμενου «Μονοθεϊσμού», δηλαδή της λατρείας του Θεού της ερήμου Ιαχωβά, ωστόσο, υπό κοσμική γωνία θέασης, αποτελεί αξιοσημείωτο πρωτογονισμό εν έτει «2016» της χρονολογίας των χριστιανών το να βγαίνει όχι μόνον ανερυθρίαστα αλλά και προκλητικά ένας από εκείνους τους ιαχωβαλατρευτικούς βραχίονες που αυτοπεριγράφονται ως «χριστιανικοί» και να αποκαλεί όλους τους ομοίως αυτοπεριγραφόμενους ως… «αιρετικούς που δεν δικαιούνται εκκλησιαστικότητος».

Σε αυτή η ακρότητα προέβη η Εκκλησία της Ελλάδος μετά από πίεση δύο εξτρεμιστών θεοκρατών, του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ (αυτού που αναθεματίζει τον πάπα, τον Καλβίνο, τον Λούθηρο, κ.λπ.) και του Κυθήρων Σεραφείμ, υιοθετήσασα το ότι όλες οι άλλες χριστιανικές εκκλησίες δεν είναι εκκλησίες, αλλά... «ομολογίες» ή «κοινότητες»!

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ωμού φανατισμού και απροκάλυπτης μισαλλοδοξίας που επικρατεί πλέον στα θρησκευτικά πράγματα του τόπου μας, η Ελληνική Εθνική Θρησκεία είναι ιδιαίτατα επιφυλακτική απέναντι στο Ελληνικό κράτος, στα δευτεροβάθμια δικαστήρια του οποίου διεκδικεί την απόκτηση νομικού προσώπου θρησκευτικού χαρακτήρα βάσει νόμου που αυτό το ίδιο σχετικά πρόσφατα έκανε. Γιατί αυτό το κράτος, από το οποίο εμείς ζητάμε δικαίωση, παριστάνει το «σύγχρονο» και «πολιτισμένο» ενώ παραδίδει εαυτόν ολοένα και περισσότερο ως υποτακτικό της ορθόδοξης θεοκρατίας, που ανοιχτά νέμεται την ημικατεστραμμένη πατρίδα μας και δεσποτεύει σε κάθε λεπτομέρεια της δημόσιας ζωής.

Οι μόλις προχθεσινές δηλώσεις του προκαθήμενου της Εκκλησίας της Ελλάδος για τον πλούτο της θεοκρατίας είναι χαρακτηριστικές: «η περιουσία είναι δική μας, δεν ανήκει στο κράτος, δεν πωλείται, δεν υποθηκεύεται. Η ίδια η Εκκλησία θα την διαχειριστεί» και «η Εκκλησία πάντοτε νικά, όπως θα πράξει και τώρα». Δηλώσεις προς ένα πιστοποιημένο δουλικό της, δηλαδή προς το Ελληνικό κράτος και συνακόλουθα προς σύσσωμη την νεοελληνική κοινωνία, και μάλιστα σε ένα περιβάλλον στασιμοχρεωκοπίας, τόσο οικονομικής όσο και πολιτισμικής, αξιακής και ηθικής, όπου εκποιείται το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας, καθώς και κάθε ελπίδα για ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο των περισσότερων ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα διογκώνεται ο καθολικός κανιβαλισμός που κατ’ ευφημισμόν κάποιοι πολιτικοί απατεώνες έχουν ονομάσει «κοινωνικό αυτοματισμό».

Οι πραγματικοί βεβαίως ένοχοι για αυτό το αίσχος, δεν είναι οι κατά λογική, λογιστική, υπεροχή και συμφέρον συμπεριφερόμενοι ορθόδοξοι θεοκράτες, απλώς δρομολογούν ή συντηρούν οι άνθρωποι κάθε τι που τους εξυπηρετεί, αλλά η διαχρονική «πολιτική» «εξουσία» (αμφότερες οι λέξεις εντός εισαγωγικών) αυτού του ημικατεστραμμένου τόπου, η οποία γονατίζει δουλικά μπροστά τους και, το χειρότερο, τους έχει παραδώσει από πολύ – πολύ παλαιά το σκήπτρο της ουσιαστικής εξουσίας, αλλά και το δικαίωμα της ασύδοτης διαβουκόλησης των Ρωμιών. Το ίδιο ένοχοι είναι και όσοι αναδεικνύουν με την ψήφο τους και εν συνεχεία στηρίζουν αυτή την «πολιτική» «εξουσία».

Στα πλαίσια της διαχείρισης εντυπώσεων βεβαίως, η τελευταία, μέσω της λεγόμενης «Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου» υπόσχεται τώρα δύο «κεράσια», τις αυτονόητες για σύγχρονο κοσμικό κράτος καταργήσεις του υποχρεωτικού εκκλησιασμού των μαθητών και της υποχρεωτικής προσευχής στα σχολεία. Η λαϊκή παροιμία λέει «όπου ακούς πολλά κεράσια κράταγε μικρό καλάθι». Για τα δύο αυτά «κεράσια» (ως «ρηξικέλευθες προτάσεις» τις εμφανίζει η δημοσιογραφική προπαγάνδα) εμείς δεν κρατάμε απολύτως τίποτε, γιατί απλώς ξέρουμε πως κανένα πολιτικό πρόσωπο της ρωμιοσύνης δεν θα τολμήσει ποτέ να θίξει συμφέροντα των θεοκρατών, και η αέναη αναπαραγωγή «δούλων του Θεού» είναι από τις πρώτες προτεραιότητές των τελευταίων. Από το 1981, τουλάχιστον δύο φορές έχουν εκλεγεί κυβερνήσεις με ισχυρότερες επί του προβλήματος «θεοκρατία» ψεύτικες υποσχέσεις στα προεκλογικά τους προγράμματα, δηλαδή για διαχωρισμό κράτους – Εκκλησίας.

Η νεοβυζαντινή κοινωνία έχει χρεωκοπήσει πρωτίστως πολιτισμικά, αξιακά και ηθικά. Και αυτό δεν μπορεί να το «κουκουλώσει» καμμία τρόϊκα, για τον απλό λόγο πως δεν υπάρχουν δανειστές για πολιτισμό, αξίες και ήθη, καθώς κανένα από τα τρία δεν μπορεί να αποδώσει τόκο. Ολοένα και πιο επιτακτική γίνεται πλέον η ανάγκη να επιστρέψουν οι Έλληνες.

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ (ΥΣΕΕ)

www.ysee.gr